Sportieve mensen zijn niet grappig

Ik had zojuist, toen ik mijn kneiter-gezonde courgettesoup opschepte, ineens een openbaring.

Ik vind mezelf al een aantal jaar niet zo grappig meer. Minder gevat, minder zelfspot, té serieus en iets te snel op mijn teentjes getrapt. Ik heb heel lang gedacht dat het de volwassenheid was. Je studententijd is nou eenmaal één lange tragikomische soap. Je hebt schijt, je maakt veel genante situaties mee, je struikelt over eigen benen en loopt met volle vaart tegen muren op. Je lacht erom en je proost erop.

Na die periode van de clown uithangen, kom je in de tijd van het bord buiten zetten: een baby, huis verkocht en “Daar komt de eerste grijze haar, Lianne 25 jaar”. Je hoort het al: niet grappig. Mensen gaan nadenken over de toekomst, peinzen, belangrijke keuzes maken, ellenlange goede gesprekken voeren om elkaar daarna te appen wat een fijn gesprek het was en om het die week daarna gewoon klakkeloos over te doen, er wordt gejankt en quarterlife-crisissen worden met bloed, zweet en tranen overwonnen. Of soms niet.

En ja, geen wonder toch? Dat ik ergens onderweg de humor ben kwijtgeraakt? Er is ook weinig te lachen. Het begint ‘s ochtends al in de metro. Mensen zitten kneiter-chagrijnig op hun telefoon de “day in the life” te kijken van een karakterloze influencer die laat zien hoeveel eetlepels lijnzaad ze in haar matcha doet. Daarmee gaan we de oorlog niet winnen, vriend.

Maar nee. Ondanks alles denk ik niet dat dát de boosdoener is. Het probleem? Ik word sportief. En sportief zijn is heerlijk voor je bovenkamer en je lijf, maar je ziel? Die gaat kapot. Elke kilometer die ik ren, valt er weer ergens along the way een woordgrap weg. En nee, dit is geen grap. (Naast dat ik dus niet eens meer weet wat een grap is). Ik ben er gewoon heilig van overtuigd dat je vroeger toen je je eerste lucht uitkrijste, een onbewuste keuze hebt gemaakt: óf je bent sportief óf je bent grappig. Óf je bent zo’n dedicated goal-getter die een kwartier kan praten over zijn nieuwe sportschoenen. Óf je hebt een vetkwab die je van je lang zal ze leven niet wegkrijgt, hebt geen ruggengraat en rookt dan af en toe een sigaret terwijl je a la Bridget Jones “All by myself” zingt. Er is gewoon geen grijs gebied. Heb je ooit één keer in je leven een voetballer met echte humor gezien? Zo eentje dat je denkt: zo, daar zou ik de hele avond naar kunnen luisteren? Ireen Wust? Epke Zonderland? Ankie van Grunsven? (Oké dan rijd je ook nog eens paard...) Die meid op Insta die alleen maar in haar perfecte paardenstaart marathons rent? Max fucking Verstappen? Laten we het eens van de andere kant testen. Ricky Gervais? De grappigste man op aarde, vertikt het om ook maar een kilometer te rennen. Daan Boom? Grappig, mag nooit het veld op tijdens Kelderklasse15. Merijn Scholte? Grappig, maar die kan vast en zeker ook geen bal vangen. Correct me if I’m wrong. Ik hoor het heel graag als er sportieve en oprecht grappige mensen bestaan. Tot die tijd ren ik rondjes, zoek ik mijn woordgrappen terug en beloof ik mezelf zo nu en dan mijn ruggengraat te blijven kwijtraken.